Mattis Tortor Est

Nihil opus est exemplis hoc facere longius.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni? Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Duo Reges: constructio interrete. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es?

1. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari.
2. Negat enim summo bono afferre incrementum diem.
3. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis.
4. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -;
5. Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas?

Sed quot homines, tot sententiae

Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus.

Sunt etiam turpitudines plurimae, quae, nisi honestas natura plurimum valeat, cur non cadant in sapientem non est facile defendere.

Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Tum mihi Piso: Quid ergo? Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Quod quidem iam fit etiam in Academia.

An eum locum libenter invisit soliti sunt?

Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Illud non continuo, ut aeque incontentae.

Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? -, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;

Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Confecta res esset. Sit enim idem caecus, debilis. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae.

Quonam modo?

Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit?

Negare non possum.

Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat?

Poterat autem inpune;

Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.

Quae sequuntur igitur?

Sed haec nihil sane ad rem;

A mene tu? A mene tu? Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Iam contemni non poteris. Refert tamen, quo modo. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.

Quia nec honesto quic quam honestius.

Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit.

Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit ista verborum.

Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Quis Aristidem non mortuum diligit? Quo igitur, inquit, modo?

• Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis.
• Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore.
• Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;
• Nunc de hominis summo bono quaeritur;

Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Tollenda est atque extrahenda radicitus. Quis istud possit, inquit, negare? In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;

• Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt.
• His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent.

1. Illa tamen simplicia, vestra versuta.
2. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius.
3. Ita multa dicunt, quae vix intellegam.
4. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat?
5. Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare?
6. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet.

Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Ipse Epicurus fortasse redderet, ut [redacted]tus Peducaeus, [redacted]. Illud non continuo, ut aeque incontentae. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera.

Quod totum contra est.

Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet.

Si quae forte-possumus.

Cur id non ita fit?

Quae sequuntur igitur?

Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus.

Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Suo genere perveniant ad extremum; At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit? An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Pauca mutat vel plura sane; De vacuitate doloris eadem sententia erit.

Natura igitur corpus quidem bominis sic et genuit et
formavit, ut alia in primo ortu perficeret, alia
progrediente aetate fingeret neque sane multum adiumentis
externis et adventiciis uteretur.

Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus
commentatus?

Duo enim genera quae erant, fecit tria.

Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Si longus, levis; An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Proclivi currit oratio. Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret.

Tu quidem reddes;

Et si in ipsa gubernatione neglegentia est navis eversa, maius est peccatum in auro quam in palea.

Nos commodius agimus.

Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -;

Quis negat?

Summus dolor plures dies manere non potest?

An eiusdem modi?

Quod cum dixissent, ille contra.

Qui si ea, quae dicit, ita sentiret, ut verba significant,
quid inter eum et vel Pyrrhonem vel Aristonem interesset?

Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem
eorumve similes, quos tu non probas?

• Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur.
• Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur?
• Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum.
• Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.

Et adhuc quidem ita nobis progresso ratio est, ut ea duceretur omnis a prima commendatione naturae.

1. Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat.
2. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?

Sed eum qui audiebant, quoad poterant.

Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Sed fortuna fortis; Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur.

An ne hoc quidem Peripateticis concedis, ut dicant omnium
bonorum virorum, id est sapientium omnibusque virtutibus
ornatorum, vitam omnibus partibus plus habere semper boni
quam mali?

Primum divisit ineleganter

Primum divisit ineleganter

Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Sed haec omittamus; Inde sermone vario [redacted] illa a Dipylo stadia confecimus. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia.